Het heerlijk avondje is gekomen. Het avondje van Sinterholy shit wtf big ass storm.

Na een dagje hard werken was het tijd om op het heerlijk avondje naar huis te rijden met de bijna legale auto (17jr oud). Ik stond voor een drukke rotonde in de pleuris regen te wachten tot ik erop mocht, maar toen het zover was viel m’n auto uit door wat mislukt voetenwerk. En toen.. ging de auto niet meer aan. Ik flipte de pan uit en probeerde de auto opnieuw te starten terwijl de auto’s achter me begonnen te toeteren (uh ja. Ik sta hier graag vrijwillig stil. Duhuh). Ik rukte m’n radio uit de auto, deed m’n warme-lucht-blazer uit en kon na de 4e keer gelukkig wegrijden. Allemachtig m’n bloeddruk.

Na een tijdje achter de bus te hebben gereden zag ik in de verte wat flitsen. Ik rij over een boerenlandweg, dus ik dacht dat het misschien een vrachtwagen met groot licht ofzo was. Nou. Niet dus. Halverwege m’n ritje naar huis barstte het noodweer los. Oh, hallo, onweer met z’n vriendje HAGELSTENEN. Binnen een paar seconden was de hele weg en m’n hele auto bezaaid. Ohja, ik had de warme-lucht-blazer uitgedaan eh? Bad decision. Al m’n ruiten waren in een keer beslagen, echt een feest. Had ik al verteld dat de wind met m’n stuur speelde alsof het een jonge puber was die naar een voortplantingsflmpje kijkt?

Wegmarkering? Weg markering. Ik volgde maar gewoon de auto voor me. Eenmaal op de open heide hoopte ik dat door in groepjes te blijven de bliksem mij er niet uit zou pikken. Al snel zag ik in de berm de resultaten van dicht op de voorganger rijden, omringd door politie auto’s. Brrr. Rustig doorrijden.

Ohja, tot april 2014 is de weg naar m’n huis geblokkeerd dus rijden we een achteraf weggetje op. Toen ik net de bocht om wou gaan zag ik ineens al mijn voorgangers stil staan. Hypocriet als ik ben was ik de voorste auto aan het bekritiseren “Pffff, wie gaat er híer nou weer keren??”. Toen de andere auto’s voor me hetzelfde begonnen te doen als hun voorganger zag ik ineens een enorme boom op de weg liggen. Aah.. Daarom. Even baby Jesus bedanken dat ik een klein autootje heb, ik kon met 2x steken al omdraaien, iets wat de ik-heb-minimaal-6-kinderen-auto wat minder goed afging. Toen nog even de modderige berm ingereden want de brandweer kwam al aangestormt (heh. gestormt).

Ik woon nog niet zo lang in deze stad, dus de woonwijk waar ik in terecht kwam had net zo goed al in hartje Parijs kunnen liggen. Na uiteindelijk “ongeveer die kant op” te hebben gestuurd toch nog thuis aangekomen. Geparkeerd op m’n vaste plek 5mins van m’n huis, om er vervolgens achter te komen dat vlak voor m’n huis nog 6 parkeerplekken open waren. Tof.

Gelukkig heeft de lieve Sinterklaas mij een blog gegeven, om met jullie dit (en nog vele andere) verhaaltje te vertellen. Danku Sinterklaasje.